Πώς έγινε η πρώτη σας επαφή με το κλασικό τραγούδι;
Τελείως τυχαία. Ας πούμε από μια ανάγκη. Στα εφηβικά μου χρόνια είχα πάθει μια παράλυση των φωνητικών μου χορδών και μετά από μια χρόνια θεραπεία, έπρεπε να μάθω ξανά να μιλάω. Αλλά ήθελα και να τραγουδήσω. Όπως φαντάζεστε, ήμουν πάρα πολύ προσεχτική σε ποιον δάσκαλο θα πάω. Σε όλη αυτή την ταλαιπωρία, ήμουν τελικά τυχερή γιατί βρήκα την δασκάλα μου, την κυρία Loh Siew Tuan στο Λονδίνο, γνωστή για την αποτελεσματικότητά της στις «φωνητικές δυσκολίες». Και έτσι μετά από 3 μήνες καθημερινής δουλειάς μαζί της άρχισε να καλλιεργείται η λυρική φωνή μου.

Τι ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Γερμανία;
Νομίζω μεγάλο. Η γονείς μου ξενιτεύτηκαν για ένα καλύτερο μέλλον. Τους οφείλω ότι είχα μια πολύ καλή παιδεία με πολλές ευκαιρίες. Και όλα αυτά χωρίς «ιδιωτικά σχολεία». Πάντα υπήρχαν καλοί άνθρωποι, που έβλεπαν το ταλέντο μου, προπαντός στα σχολικά μου χρόνια. Εκεί ανακάλυψαν και την φωνή μου και έμαθα να παίζω πιάνο.

Ποια ήταν τα ακούσματά σας όλα αυτά τα χρόνια;
Στο σπίτι κυριαρχούσε βέβαια η ελληνική μουσική, από Καζαντζίδη μέχρι Θεοδωράκη και ό,τι άλλο ακούει ένας teenager. Για παράδειγμα «ABBA». Με την κλασική μουσική δεν είχα επαφή, αυτό ήρθε πολύ πιο αργά.

Έχετε κάνει σπουδές στη μουσικολογία, στη φιλοσοφία και στη Γερμανική λογοτεχνία. Πότε συνειδητοποιήσατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε ολοκληρωτικά με το τραγούδι;
Πάντα ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Ότι θα γινόμουν «mezzo soprano» με σπουδές και διεθνείς εμφανίσεις δεν το είχα βάλει στόχο. Έτυχε να συμπέσει η φωνητική μου «σιωπή» με την αποφοίτησή μου από το γερμανικό λύκειο και κάτι έπρεπε να κάνω. Δεν μπορούσα να μείνω σπίτι. Αποφάσισα να μάθω κάτι παραπάνω για την μουσική και άρχισα τις σπουδές τις μουσικολογίας στο Johann Wolfgang Goethe University της Φρανκφούρτης. Μέσα μου όμως είχα τον στόχο μου. «Θα γίνεις καλά και θα τραγουδήσεις». Και ευτυχώς ήμουν τυχερή κι έγινε έτσι.

Στον τελευταίο σας δίσκο «Songbook 1 - On the wings of love» έχετε επιλέξει και ρεπερτόριο που ξεφεύγει από το κλασικό τραγούδι, ερμηνεύοντας κομμάτια από την ελληνική και ξένη δισκογραφία αλλά και παραδοσιακά. Πώς προέκυψε το «crossover»;
Το δικό μου, πολύ προσωπικό «Crossover» ήταν πάντα η επιθυμία μου. Ο περιορισμός που μας δίνεται από μουσικολόγους, μουσικοκριτικούς του χώρου της δουλειάς μας είναι απαράδεκτος. Τουλάχιστον εγώ το βλέπω έτσι. Γιατί να περιορίζομαι στο ρεπερτόριο μου, από την στιγμή που με αγγίζουν και άλλα μουσικά ρεύματα; Είμαι μια φωνή που τραγουδάει αυτό που θέλει. Ευτυχώς έχω πια την πολυτέλεια να το κάνω αυτό. Έχω τραγουδήσει από όπερα, ορατόριο, γερμανικό lied μέχρι τελείως extreme πειραματική μουσική. Η λεγόμενη «σοβαρή» μουσική δεν είναι όμως το παν και το μόνο που προσφέρει ο απέραντος κόσμος της μουσικής. Εξάλλου, δεν θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου τραγουδίστρια της όπερας. Η άμεση επαφή με το κοινό είναι αυτό που με ενδιαφέρει. Το «Songbook 1» είναι μια συλλογή τραγουδιών που ο μόνος κοινός παρανομαστής είναι η αγάπη και η φωνή μου. Κάθε τραγούδι με βρήκε, δεν έκατσα να τα ψάξω ποτέ. Πίσω από κάθε τραγούδι υπάρχει και μια πολύ προσωπική ιστορία. «Το Songbook 1» είναι η αρχή. Να είμαστε καλά και θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα Songbooks.

Το τελευταίο διάστημα περιοδεύετε σε Ευρώπη, Βόρεια και Νότια Αμερική με ένα διεθνές project πάνω σε μελοποιημένη ποίηση του Καβάφη, σε πέντε γλώσσες, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση των Η.Π.Α. Τι ακριβώς περιλαμβάνει το συγκεκριμένο πρόγραμμα;
Ο μελοποιημένος Καβάφης σε πέντε διαφορετικές γλώσσες (ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά, ισπανικά και γαλλικά), με συνθέσεις από διάφορους σύγχρονους συνθέτες μέχρι και πιο ελαφριά τραγούδια. Είναι πολύ ενδιαφέρον να συγκρίνει κανείς τις διάφορες μελοποιήσεις του ίδιου ποιήματος από διάφορους συνθέτες και σε διάφορες γλώσσες.
Με τους εξαιρετικούς συνεργάτες μου, τον Prof. Βασίλη Λαμπρόπουλο (Έδρα Καβάφη στο University of Michigan) και τον πιανίστα Dr. Παντελή Πολυχρονίδη, ερευνήσαμε και δουλέψαμε πολύ επάνω σε αυτό. Και το αποτέλεσμα είναι η προβολή του «διεθνή» (international) Καβάφη μέσα από την μουσική, όπως εκφράζεται και στον τίτλο « C.P. Καβάφης in Songs and Reflections». Μόλις γύρισα από μια περιοδεία στο Mexico City και στο Santiago στη Χιλή και θα παίξουμε το ίδιο project τις 15 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Κακογιάννη και στις 17 Δεκεμβρίου στην Λευκωσία.

Μεγαλώσατε σε μια χώρα όπου ο ναζισμός ως κομματική έκφραση απαγορεύεται ρητώς. Πώς κρίνετε το φαινόμενο της χρυσής αυγής στην Ελλάδα;
Προσωπικά, τελείως απαράδεκτο. Δεν συμφωνώ με την ιδεολογία «ο άλλος, αυτός που δεν γνωρίζω, αυτός που δεν μου μοιάζει πρέπει να είναι "κατώτερός" μου». Είμαι πολύ τυχερή, που μεγάλωσα σε μια «multicultural» κοινωνία, με ανθρώπους πολλών εθνικοτήτων. Όταν δεν γνωρίζουμε τον άλλον ή τον φοβόμαστε ή πάμε να τον γνωρίσουμε με τα έθιμα και τις συνήθειες του είναι θέμα κουλτούρας και παιδείας. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι, πώς είναι δυνατόν η πολιτεία να κάθεται να ανέχεται την βία όλων αυτών που προσπαθούν να πουλήσουν στον ελληνικό λαό, πως είναι οι σωτήρες  όλων των προβλημάτων τους; Λυπάμαι που δεν σέβονται το διπλανό τους. Επιπλέον η οικονομική μετανάστευση είναι φαινόμενο ανθρώπινο και πανάρχαιο. Είναι στα χέρια των ηγετών και των αρμόδιων πολιτικών να βάλουν τα πράγματα σε μια σωστή σειρά και όχι να εκμεταλλεύονται κάποια κόμματα την κατάσταση για να δούνε τις προσωπικές τους καριέρες να ανθίζουν. Τι θα έκαναν οι γονείς μου εάν οι Γερμανοί άρχιζαν να τους δέρνουν;

Ποια είναι η αντίληψη που έχουν για την Ελλάδα της κρίσης οι κάτοικοι του εξωτερικού;
Τα ΜΜΕ βοήθησαν στην αρχή πολύ να δημιουργηθεί μια αρνητική εικόνα για τους Έλληνες. Σήμερα, οι προσπάθειες του ελληνικού λαού και όλες οι ακραίες καταστάσεις που περνάει σε οικονομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, είναι η απόδειξη πως κάνει απίστευτες προσπάθειες. Όπου και να πάω υπάρχει αίσθηση αλληλεγγύης και αγάπης για τον Ελληνικό λαό και τον πολιτισμό μας.