Φαίνεται όμως πως όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για τον Δημήτρη Παπαδάτο και έτσι πριν λίγους μήνες μας αποκάλυψε ένα ακόμα project του (και αυτή την φορά καθαρά και απόλυτα προσωπικό!) με την κυκλοφορία από την Inner Ear του «Feathers», δηλαδή του ντεμπούτου album του ως KU. Το σχήμα των KU αποτελείται μόνον από τον ίδιο (αν και σίγουρα ήταν καθοριστική η συμβολή στον δίσκο της παραγωγής του ήδη συνεργάτη του Prins Obi και της μίξης του Baby Elephant, επίσης μέλους των Baby Guru, συμβολή η οποία πιθανόν να δίνει και μιαν ιδέα για την γενικότερη «ανήσυχη» και ερευνητική διάθεση του CD) και είναι το όχημα του για την δημιουργία μιας μουσικής που αναμφίβολα είναι περισσότερο «δική του» από κάθε άλλη δουλειά του.

Με πυρήνα τον αταλάντευτα αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα όλων των μουσικών του ενασχολήσεων (τις περισσότερες φορές σύνθεση και εκτέλεση αποτελούν μιαν ενιαία διαδικασία ενώ οι στίχοι του είναι προϊόν αυτόματης, ούτως ειπείν συνειρμικής, γραφής) το «Feathers» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί post electronica – όχι κατ’ αναλογία μα κατά αντιπαράθεση με το post rock – αλλά το πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο του είναι ότι εφαρμόζει τις μεθόδους, ακόμα και τις δομές αυτού του ιδιώματος σε κομμάτια που, κατά τα άλλα, στον μεγαλύτερο βαθμό τους ακολουθούν τους κανόνες και τις αρχές της «παραδοσιακής» τραγουδοποιίας.

Προσωπικά μου αφήνει την αίσθηση κάποιου που βλέπει ένα ωραίο όνειρο αλλά εντός του ονείρου αυτού έχει έναν άσχημο και συχνά πολύ δυσάρεστο εφιάλτη... ή μήπως – και πολύ περισσότερο – κάποιου ο οποίος μέσα στον τόσο «ζωντανό» εφιάλτη της καθημερινότητας όλων μας έχει το θάρρος μα και το θράσος να επιμένει να βλέπει σύντομα μεν αλλά και πολύ όμορφα όνειρα;

Η μουσική είναι ισοδύναμη με την ζωγραφική για εσένα ή κάτι σαν ένα πολύτιμο «χόμπι»;
Πλέον οι καλλιτεχνικές μου προτεραιότητες πλαισιώνονται από την ενασχόληση μου με τον ήχο εν γένει. Δεν θεωρώ πως θα ήταν δόκιμο να αξιολογήσω τη δουλειά μου αποκλειστικά σε σχέση με την ικανοποίηση που μπορεί να μου δίνει αλλά λαμβάνοντας υπόψη την ευκολία που μου προσφέρει να «επικοινωνήσω» δημιουργικά. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν σου απαντώ πως καθώς αντιλαμβάνομαι τη μουσική ως ανώτερη όλων των τεχνών επ’ ουδενί δεν θα την αποκαλούσα «χόμπι», έστω και το πιο πολύτιμο!

Υπάρχει κάποια αναλογία, αντιστοιχία ή οποιουδήποτε είδους σχέση ανάμεσα στο μουσικό και στο εικαστικό έργο σου; Από πλευράς ουσίας φυσικά και όχι μορφής...
Η εικαστική μου δουλειά όπως και η ηχητική/μουσική μου διερεύνηση είναι αποτελέσματα διεργασιών που μοιάζουν πάρα πολύ. Αμφότερες οι «ταυτότητες» μου λοιπόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, τόσον υποσυνείδητα όσο και συνειδητά. Η ενασχόληση μου με την «κανονικότητα» ως εναρκτήριο ερέθισμα και η επικέντρωση μου στις πτυχές της ζωής που εμπεριέχουν την απλότητα σαν βασική πηγή έμπνευσης είναι στοιχεία που συναντά κανείς και στο εικαστικό και στο μουσικό μου έργο.

Το ότι ο KU είναι το μόνο μουσικό project σου στο οποίο δεν συνεργάζεσαι με κάποιον άλλο σημαίνει ότι είναι κάτι ως... αυτοπροσωπογραφία;
Θα μπορούσες να το πεις και έτσι... Ουσιαστικά όλη μου η δουλειά λειτουργεί για εμένα αυτοβιογραφικά αλλά ο KU ήταν, είναι και θα είναι κάτι βαθειά προσωπικό αρχικά και εν συνεχεία ο καθρέπτης μέσα από τον οποίο κοιτώ τον εαυτό μου να παρατηρεί τον κόσμο.

Feathers… Τα φτερά είναι φυσικά κάτι εξαιρετικά ανάλαφρο, σχεδόν αβαρές αλλά γιατί ακριβώς; Επειδή είναι τόσο ελεύθερα ή γιατί δεν μπορούν να κρατήσουν στέρεη και σταθερή επαφή με το έδαφος;
Το όμορφο σχετικά με την συγκεκριμένη λέξη είναι ότι είναι ανοιχτή σε πολλές ερμηνείες όπως αυτές οι δύο που εμπεριέχονται στην ερώτηση σου! Για να είμαι ειλικρινής κάθε φορά που μου κάνουν αυτή την ερώτηση απαντώ διαφορετικά ακριβώς επειδή η αμφισημία του τίτλου είναι κάτι που θα ήθελα να διατηρήσω. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος προέκυψε μέσα από δύο τραγούδια του Neil Young που είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους μου τραγουδοποιούς,. το «Expecting To Fly» που ηχογραφήθηκε με τους Buffalo Springfield και το «Birds» από τον προσωπικό του δίσκο – ορόσημο (τουλάχιστον για εμένα) «After The Gold Rush». Αμφότερα περιλαμβάνουν στους στίχους τους την λέξη feathers και μάλιστα σε... στρατηγικά σημεία!

Τα «In Certain Amounts Of Sun» και «Devotion In A Nutshell» έχουν τόσο εικαστικές καταβολές όσο δείχνουν οι τίτλοι τους;
Ένας από τους βασικούς μου στόχους είναι η δημιουργία εικόνων μέσα από τη μουσική μου. Με ενδιαφέρει η «οπτικοποίηση» του ήχου μου, κατ΄αρχήν βέβαια μέσα στο μυαλό των ακροατών μου, κατά συνέπεια λοιπόν θα ήμουν ο τελευταίος που θα έβαζε στεγανά όσον αφορά στην «μετάφραση» κάθε ήχου σε εικόνα. Προσωπικά για εμένα φυσικά κάθε κομμάτι του δίσκου έχει εικαστικές καταβολές όπως έχει και λογοτεχνικές, κινηματογραφικές και αρκετές άλλες.

Αν τελικά το «Feathers» ήταν πίνακας ποιο θα ήταν το θέμα του και ποια τα χρώματα του;
Θα ήταν η φωτογραφία ενός ανθρώπου που κοιτάζει αποσβολωμένος έναν πίνακα του Mark Rothko ενώ κρατάει στα πόδια του ένα synthesizer. Σε δεύτερο πλάνο ένα κοπάδι πρόβατα θα περνούσε μέσα από την αίθουσα του μουσείου συνοδευόμενα από βοσκούς με φλογέρες και τσοπανόσκυλα με μαύρο λαμπερό τρίχωμα!

Και ποια θα είναι η μουσική συνέχεια για εσένα, ως KU και όχι μόνο;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο Sonic Shelter Studio και ηχογραφώ δύο καινούργια κομμάτια για ένα επτάιντσο single, κάνω πρόβες, ασχολούμαι με κάποια remixes που τελειώνουν σύντομα, περιμένω την διαδικτυακή κυκλοφορία του πρώτου επίσημου release των Virilio - του ντουέτου μου με την Κορίνα Τριανταφυλλίδη - από την Panospria, κάνω scouting για την εταιρεία του φίλου μου Mano Plizzi, την Half Lesbian, μαζεύω το υλικό από τις καλλιτέχνιδες που έχουν αναλάβει την οπτικοποίηση του «Feathers» με σκοπό την κυκλοφορία ενός DVD το 2014 και έχω ξεκινήσει την προετοιμασία του δεύτερου προσωπικού μου δίσκο ως KU.

O KU/Δημήτρης Παπαδάτος δεν είναι λοιπόν μόνο πολυσχιδής αλλά και εξαιρετικά πολυπράγμων και αυτό μόνο πολύ θετικό και λίαν υποσχόμενο για το μέλλον μπορεί να θεωρηθεί. Γιατί όπως γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος ως εικαστικός οι καλύτεροι πίνακες χαρακτηρίζονται από την προσοχή που ισότιμα δίνει ο δημιουργός τους στις τόσες πολλές λεπτομέρειες τους, σε κάθε γραμμή του σχεδίου, κάθε χρώμα αλλά και τις αποχρώσεις του, καθώς μόνον έτσι μπορεί να σχηματιστεί και να φανεί εκείνο το οποίο θέλει να δείξει, τόσον η ορατή εικόνα του όσο και αυτή που σχεδόν πάντα «κρύβεται» πίσω της και την οποία αποκαλούμε αλλιώς «νόημα»...