Ο πατέρας μου είχε πάει στην Αγγλία για ένα πρόβλημα υγείας της γιαγιάς μου και εκεί γνώρισε την μητέρα μου, εθελόντρια στο νοσοκομείο. Εκεί γεννήθηκα και μετά τα 10 πρώτα χρόνια επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Είχα μάθει φυσικά αγγλικά και εδώ αναγκαστικά έμαθα και τα ελληνικά. Νοιώθω Έλληνας για πολλά πράγματα κι απ’ την άλλη ντρέπομαι που είμαι Έλληνας για κάποια άλλα.

Αυτή τη σθεναρή στάση για τη ζωή και τα πράγματα ο Δημήτρης Νάσσιος κράτησε από τότε, γεγονός που μόνο καλό του έκανε. Ξεκίνησα κι εγώ ως dj σε διάφορα κλαμπ. Είναι ωραίο να κάνεις τους ανθρώπους να χαίρονται.  Δεν είχα όμως την απαιτούμενη παιδεία και δεν αγάπησα τόσο τη δραστηριότητα αυτή γιατί δεν είχα και δικό μου στυλ. Ξεκίνησα με τη κυρίαρχη house της εποχής και κάποια στιγμή ακούγοντας έναν άλλον dj σ’ ένα παλιό disco που στην πραγματικότητα ήταν παλιά μουσική διασκευασμένη στο σήμερα συνειδητοποίησα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, να γράφω μουσική. Μόλις είχε αρχίσει και το κομπιούτερ να μπαίνει ενεργά στη ζωή μας κι έτσι κλείστηκα στο σπίτι για τρια χρόνια απασχολούμενος εντατικά με τα προγράμματα του υπολογιστή και πειραματιζόμενος με πολλά φυσικά όργανα. Κυκλοφόρησα άλλωστε αρκετά μικρός έξω και στα 19 μου είχα πια κορεστεί και έτσι αφοσιώθηκα στο κομπιούτερ χωρίς να ξέρω νότες, πράγμα για το οποίο τώρα ντρέπομαι λίγο. Πιστεύω λοιπόν ότι μπορεί ο καθένας να γίνει αυτό που φαντάζεται.

Οι συνεργάτες παίζουν καθοριστικό ρόλο στα πρότζεκτ του Δημήτρη ίσως γι’ αυτό και δεν βγήκε ποτέ μέχρι τώρα μπροστά με τ’ όνομά του.
Δεν υπάρχει κριτήριο για τη συνεργασία. Θες να δουλέψεις; Αυτό είναι το κριτήριο. Παλιότερα δεν είχα κανένα μήνυμα στην έκκλησή μου να κάνω δωρεάν σε κάποιον δίσκο ή να μου κάνουν βίντεο σε κάποια δικά μου. Νομίζω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε σαν λαός να βρούμε τον εαυτό μας και έπειτα ν’ αρχίσουμε να δουλεύουμε σωστά.

Αναπόφευκτα η συζήτηση στρέφεται και στη σημερινή κρίση.
Πολλοί συνάδελφοι σκεφτόμαστε να φύγουμε στο εξωτερικό. Βλέπω και το κόσμο πάνω απ’ τη σκηνή να βρίσκεται σε μια κατάθλιψη. Έχουμε χάσει όλοι το κέφι μας. Κι εγώ, ενώ είναι αυτό που αγαπάω όσο τίποτ’ άλλο μπορεί να γελάω και μέσα μου να είμαι χάλια. Παρ’ όλ’ αυτά πιστεύω πως η κρίση είναι το μεγαλύτερο «καλό», γι’ αυτό και τώρα δε φεύγω από την Ελλάδα. Θα ‘φευγα ίσως πριν τη κρίση, τώρα όμως έχουμε τα φόντα και τα προσόντα σαν ελληνικός λαός να κάνουμε παπάδες. Μόνο άμα μας διατηρούν σαν ζώα, διαβάζοντας περιοδικά και ακούγοντας τσιφτετέλια μπορούν να μας κρατήσουν κάτω. Ο Έλληνας είναι για να πετάει. Τώρα είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι, Βίσση, Πυξ Λαξ και Smokey Bandits. Τώρα μπορείς να πεις είμαι μουσικός, δε το κάνω για τα λεφτά κι όσο κρατήσω κι όσο αντέξω. Νομίζω ότι ΙΣΩΣ γίνει κάτι μ’ αυτούς που πραγματικά αξίζουν. Αλλά όλα είναι δουλειά. Καλό το ταλέντο αλλά αν δε δουλέψεις τίποτα δε γίνεται. Το παιδί π.χ που έφτιαξε το βίντεο στο Movin’ On έχει αυτή την αχαλίνωτη φαντασία αλλά φαίνεται ότι είναι δουλεμένο και μάλιστα μόνο σε 4 μέρες.

Έχοντας ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό παλαιότερα αλλά και έχοντας κυκλοφορήσει απο εταιρεία του εξωτερικού το προηγούμενο δίσκο της Q Orchestra μπορεί άνετα να μιλήσει για την διαφορά ελληνικής και διεθνούς νοοτροπίας στη μουσική του.
Έξω μόνο ως dj έχω βρεθεί. Έξω ακούνε αυτό που κάνεις και ξέρουν να το εκφράσουν κιόλας. Εμείς στα μπουζούκια μόνο είμαστε πρώτοι: ακούμε τσιφτετέλι από 5-70 χρονών και σηκωνόμαστε όρθιοι. Βάζεις κάτι άλλο και υπάρχει απορία. Εδώ επίσης υπάρχει ανταγωνισμός. Στην Αγγλία έχουν καταφέρει να δουλεύουν όλοι μαζί. Όταν πάω στη συναυλία ενός θα βρώ εκεί πολλούς συναδέλφους τους που στηρίζουν ενεργά ο ένας τον άλλον. Εγώ έχω βγάλει cd στην Freestyle ο Γιώργος αλλού και δεν είμαστε εχθροί, δουλεύουμε και μαζί και οι εταιρείες μας είναι φίλοι. Το βλέπω και το ζηλεύω. Εκεί έχουν καταλάβει ότι για να υπάρξει σκηνή πρέπει να υπάρξει ομάδα. Αν δεν εχεις ομάδες ποδοσφαίρου δεν υπάρχει και πρωτάθλημα. Έβγαζα μουσική στη Ghetto Funk και στέλνω στον ιδιοκτήτη το Journey With Sounds κι εκείνος το προωθεί αμέσως στην Freestyle η οποία σε 4 μήνες μου απαντάει.

Η εύλογη απορία για το πως τον αντιμετώπισαν εκεί δεν αργεί να ξεδιαλύνει.
Όταν  έμαθε ο ιδιοκτήτης ότι γεννήθηκα στην Αγγλία αλλά μένω στην Ελλάδα απόρησε. Ίσως στην αρχή είναι και λίγο ρατσιστές, ήταν και το 2010 που ήδη ακουγόμασταν στην Ευρώπη σαν το μαύρο πρόβατο... Είναι όμως πολύ πιό ανοιχτόμυαλοι εκεί παρ’ όλο που η κρίση τους χτυπάει σιγά σιγά τη πόρτα. Παρ’ όλ’ αυτά το Movin’ On δεν το κυκλοφόρησα εκεί γιατί με την αλλαγή φρουράς στην εταιρεία ο δίσκος θα έβγαινε τέλη του 2012. Δεν θα μπορούσα να κυκλοφορήσω τότε έναν δίσκο με συνθέσεις του τώρα γιατί θα ακούγονταν παλιές. Οι Smokey Bandits γράγτηκαν το 2007 και βγήκαν το 2010. Οι σημερινές συνθέσεις τους θα έχουν κάποια σχέση αλλά εν τω μεταξύ κι εμεις έχουμε ωριμάσει, έχουμε άλλες εμπειρίες. Ήθελα λοιπόν να έχω πάντα ένα φρέσκο υλικό κι έτσι το κυκλοφορήσαμε στην Bombastic Jam όπου όλα έγιναν γρήγορα, όλα πάνε καλά. Είναι ωραίο να βλέπεις ότι έχεις κάνει κάτι καινούριο γιατί πιστεύω ότι ο ήχος μας δεν συναντάται πουθενά.

Αναμενόμενη και η άποψή του για το τρόπο που οι ντόπιες εταιρείες χειρίζονται το υλικό τους.
Ως τώρα τους συντηρούσε η ελληνική αγορά οπότε γιατί να το ψάχνουν; Τώρα ίσως αρχίζουν να το σκέφτονται αλλά ο μηχανισμός δεν υπάρχει ούτε πλεον και η διάθεση. Έξω οι εταιρείες μπορεί να πουν δε θέλω να χάσω αυτό το μουσικό ή τον παραπέμπουν σε μια καλύτερη απ’ αυτούς εταιρεία. Εδώ θα πει δε θέλω να γίνει μάγκας! Σε μια εταιρεία σαν τη Freestyle ανοίγεις πόρτα και για άλλους συμπατριώτες σου τους οποίους ευκολότερα θα ακούσει όλος ο κόσμος. Παλαιότερα είχα πάει σε μια μεγάλη εταιρεία ελληνική και μου είπαν χάσε κανένα κιλό να σε κάνουμε τραγουδιστή, δεν κατάλαβαν καν το πνεύμα με το οποίο είχα πάει. Υπάρχει επίσης το εγώ είμαι πιο καλός απ’ αυτόν, αυτός πώς είναι εκει, έτσι είναι το σύστημα, γάμησέ το δε κάνω. Απ’ την άλλη το Smokey το γράψαμε για μας, κλαίγοντας από χαρά με το αποτέλεσμα και ο Cayetano το άκουσε και ενθουσιασμένος το πάει στην Klik Records.

Δεν υπάρχουν όμως οι εταιρείες αλλά και οι ακροατές της συναυλίας ή του διαδικτύου, Έλληνες και ξένοι. Αναπόφευκτα και εκεί να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο ακουσμα των Quasamodo.
Οι Έλληνες είχαν και τη κριτική και τη σύγκριση μέσα τους. Οι ξένοι μόνο καλά λόγια είπαν. Είχα μεγάλη ικανοποίηση που αγγίξαμε ανθρώπους από διαφορετικά  και απίθανα μέρη όπως το Εκουαδόρ ή το Μεξικό. Το παίρνεις πίσω απ’ αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι πιο έξω καρδιά πιο ανοιχτοί. Ακόμα και απ’ την αρνητική κριτική του ξένου έχεις να μάθεις πολλά.

Με τέτοιο πάθος που μιλούσε για τη δημιουργία, γεννήθηκε η απορία αν του έχει περάσει απ’ το μυαλό να αναμείξει κι άλλες τέχνες στα διάφορα πρότζεκτ του.
Έχω ένα πρόβλημα. Όλ’ αυτά που έχω κάνει λειτουργούν σαν μια κολλεκτίβα στο μυαλό μου. Αυτό που λατρεύω είναι οι συνεργασίες. Δεν υπήρξε μια 17μελή μπάντα αλλά συνεργαστήκαμε 17 άτομα για να βγει ένας δίσκος. Το Smokey βγήκε με κάποιες ιστορίες στο μυαλό μου που προσπαθούμε εδώ και δυο χρόνια να το κάνουμε κομικ. Μ’ αρέσει η ζωγραφική και το γκράφιττι και θά ΄θελα πολύ να τα συνδυάσω.  Επίσης είναι ένα πρότζεκτ που συνδέεται με τον κινηματογράφο και σκεφτόμαστε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό στο μέλλον. Είναι τόσα πολλά. Ξέρεις πόσα ταλέντα βλέπω εκεί έξω; Αλλά το φωνάζω: δε δουλεύουνε. Αυτό που θέλω να μείνει απ’ ό,τι έχω να πω σ’ αυτό το κόσμο είναι μη σταματάς εκεί που νομίζεις ότι τελείωσες! Έχεις ακόμη άλλο τόσο!

Τι θά ΄λεγε λοιπόν στα παιδιά του σχετικά μ’ αυτά που αγαπά και δημιουργεί;
Κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα κι αυτό θα συμβουλεύω κάθε παιδί που θα αποκτήσω. Δούλευα κι εγώ μέχρι τα 27 μου σε μια άλλη δουλειά πολλές ώρες την ημέρα με καλά λεφτά αλλά ένοιωθα ότι πνιγόμουν. Κάνε το όνειρό σου δουλειά για να μη δουλέψεις μέρα στη ζωή σου. Γι’ αυτό ήρθα στη ζωή. Και στο παιδί μου θα πω, άσε κάτι πίσω όταν φύγεις. Δώστα όλα εκεί που θες! Πλεον χαμογελάω! Ακούω τη μουσική μου και λέω ότι και να πεθάνω τώρα, κάποιο παιδάκι μετά από πολλά χρόνια που θα μας ακούσει και θα αναφωνήσει έι Quasamodo θα δώσει χαρά και ενέργεια στο κάρμα μου.

Στο βιογραφικό του Δημήτρη Νάσσιου με έκπληξη κανείς συναντά τον όρο Psychoacoustics.
Έχω Τρέλλα με την ψυχοακουστική, δηλ πώς οι συχνότητες επηρρεάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Το μπάσο π.χ καθώς στραγγάρει μας δίνει την αίσθηση μιας στομαχικής δυσφορίας. Σημαντικό είναι πως χρησιμοποιούσαν τον ήχο στον πόλεμο. Με μια συχνότητα που έπαιζαν λίγο πριν τον πόλεμο στα 7 Heartz είχαν όλοι ταχυπαλμίες, και ίσως αυτό επιχειρούν και τώρα. Όλα είναι όμως το OHM! Μόλις βρεις αυτή τη συχνότητα γαληνεύεις εσωτερικά. Όλα γύρω μας είναι συχνότητες. Ενέργειες είμαστε και όλοι παράγουμε κάτι κι όλοι επηρρεάζουμε ο ένας τον άλλον! Μουσική εν τέλει είναι ένας άνθρωπος να χτυπάει παλαμάκια και να τραγουδάει μπλουζ στην ψυχή του. Την ημέρα που θα ‘παιζα ο,τιδήποτε και θα τα ‘σπαγα και μετά θα ανέβαινε στη σκηνή αυτός ο γέροντας σίγουρα θα άγγιζε περισσότερους.

Η συνέντευξη σιγά σιγά μετατράπηκε σε μια ζεστή συζήτηση που δεν ήθελες να τελειώσει. Ο Δημήτρης Νάσσιος έχει παράπονα με την ηχητική κάλυψη των μικρών χώρων που φιλοξενουν παρόμοια συγκροτήματα, δε θεωρεί τον εαυτό του γνώστη της μουσικής ως εμπεριστατωμένη ακρόαση, θέλει να γράψει μουσικη για ταινίες γουέστερν σε στυλ ‘70ς και απευθύνει αγωνιώδη έκκληση σε όποιον έχει νέες προτάσεις και αρκετή φαντασία αλλά προπάντων πολλή όρεξη για δημιουργική δουλειά να επικοινωνήσει μαζί του! Quite Unusual And Slightly Awkward Music Of Diverse Origin!

Πιστέψτε με αξίζει το κόπο!

Από το επίσημο site του group www.quasamodo.com μπορείτε για λίγο ακόμα καιρό να κατεβάσετε δωρεάν τη διασκευή τους στο Passenger του Iggy Pop.

Τελευταία εμφάνισή τους γι’ αυτό το χειμώνα τη Πέμπτη 15 Μαρτίου στο Koo Koo Live Bar http://www.musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1486&catid=25&Itemid=41

{YouTube}dAYrQJNOCP4{/youtubejw}