Είναι άτοπο και ίσως ματαιόδοξο, αλλά αληθινό. Για μερικούς ανθρώπους αισθάνεσαι πως δεν γίνεται να “φύγουν”, πως είναι αυτονόητα στο εδώ, στο τώρα και στο πάντα… Το “αντίο” της κ. Αννούλας (όπως ήθελε να την αποκαλούμε) Σαρρή-Καραμπεσίνη, τραβάει το σύρτη και κλείνει μία πόρτα ενός δωματίου με υπέροχα τραγούδια και μουσικές, που έλαμψαν σαν δροσοσ...