Τα χείλη μας δεν τα άφησε ούτε ξερά, ούτε διψασμένα να γυρεύουν στην άσφαλτο νερό. Μας ξεδίψασε προσφέροντάς μας δροσερό νερό σε ποτήρι κρυστάλλινο. Το προσκλητήριο έγραφε «Όσοι περπάτησαν μαζί μου - Θέατρο Βράχων, 7 & 8 Ιουνίου». Ήταν η γιορτή του. Ήταν το άνοιγμα του φετινού Φεστιβάλ στη Σκιά των Βράχων. Ήταν ένα διήμερο με τα τραγούδια που εκείνος έφτιαξε με δύναμη από τη μέσα του εξοχή ή από τα μαύρα δάση, όπου συναντά τις νεράιδες του Μπέρλτοτ Μπρέχτ και λένε τα δικά τους.
Οι περισσότεροι που περπάτησαν μαζί του ήταν εκεί: Αλεξίου, Αντωνοπούλου, Θηβαίος, Θωμαΐδης, Κότσιρας, Μεράντζας, Μητσιάς, Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, Πασχαλίδης, Πολυχρονίδη. Τραγούδησαν για τον Θάνο, με τον Θάνο. Με τον συνθέτη που τους έδωσε κομμάτια που θα κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή και θα αναμεταδίδουν ευγνώμονες που βρέθηκε στο δρόμο τους.
Ακόμα σκέφτομαι πόσο συγκινητική ήταν η Αλεξίου. Για όσους δεν ήταν εκεί να νιώσουν την αγκαλιά της, λυπάμαι, αλλά δεν γίνεται να το περιγράψει κανείς με στοιχειώδη αξιοπιστία ακόμα και αν εξαντλήσει όλη τη λογοτεχνική του ικανότητα (στην περίπτωσή μας δεν είναι και μεγάλη).
Τι να πρωτοχωρέσει σε μία συναυλία 3 ωρών χωρίς διάλλειμα; Όσο γεμάτη και αν ακούγεται ήταν λίγη. Τόσα μεγάλα τραγούδια, τόσες ακριβές στιγμές που με τη σειρά τους περπάτησαν μαζί μας…
Όταν το έργο ενός συνθέτη περνάει στην καθημερινότητά σου, στη ζωή σου, στην αντίληψή σου για τον κόσμο, δεν πηγαίνεις τυπικά, απλώς να δεις μία συναυλία. Πηγαίνεις να θυμηθείς, να σκεφτείς, να ονειρευτείς, να ερωτευτείς… Να συναντηθείτε σε αυτό το μαγικό μέρος των τραγουδιών, με τον καλλιτέχνη και το έργο του, με τη χειρονομία του και τον εαυτό σου.
Έλειπε η Μαρία Δημητριάδη, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Άλκης Αλκαίος… Μπορεί και όχι.
Μέσα στο πλήθος ακουγόταν διάφορα. Οι πιο πολλοί όλο και κάτι θυμόταν, όλο και κάτι είχαν να σχολιάσουν για το ένα ή το άλλο γύρω από τα τραγούδια, τους καλλιτέχνες, τις ζωές τους.
Οι αργοπορημένοι σίγουρα ταλαιπωρήθηκαν, αφού λίγο μετά τις 20:00 δεν υπήρχε χώρος ούτε για τα κουνούπια που ζουν στο Θέατρο Βράχων. Ήταν γνωστό πως και οι δύο συναυλίες ήταν sold out αρκετές μέρες πριν. Από τους 15.000 θεατές που βρέθηκαν στο - όχι φαιό – νταμάρι της Αττικής, οι περισσότεροι θα θυμούνται ότι ήταν από τους τυχερούς που βρέθηκαν στη γιορτή του Θάνου Μικρούτσικου και θα βάλουν το απόκομμα του εισιτηρίου στα μεταλλικά τους κουτάκια ή σε αυτό το συρτάρι που έχει και άλλα τέτοια παρόμοια λάφυρα.
Η αξιοθαύμαστη δύναμη του ονειροπόλου συνθέτη με τα μούσια, που φουμάρει το τσιμπούκι του, ας είναι ο καπνός στις δικές μας εκπνοές.
Το μόνο σίγουρο είναι πως:
Αυτό που θέλει να μας πει
Το πιο όμορφο απ’ όλα
Δεν μας το χει πει ακόμα.
Και για αυτό το περιμένουμε με ανυπομονησία. Με την αγωνία του γυρισμού απ' τα μεγάλα μπάρκα.
