Η περίπτωση του Brian Eno επανατοποθετεί κάθε φορά που παρουσιάζεται νέος δίσκος του τον όρο "καλλιτέχνης". Και αυτό διότι αυτός ο ξεχωριστός μουσικός/παραγωγός/συνθέτης και στοχαστής έχει έναν μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο να επικοινωνεί τα έργα του. Αποφεύγοντας συνειδητά και σταθερά τις βαρύγδουπες δηλώσεις όπως και τις υπερβολικά σοφιστικέ αναλύσεις και προτάσεις ο Eno έχει επιλέξει να μιλάει μέσω ή για το έργο του με απλούς όρους. Την ίδια στιγμή η σκέψη του βρίθει από νεωτερισμούς όσο και από συμπεράσματα που αφορούν την ανθρώπινη κοινωνία και τις εξελίξεις αυτής. Μακριά από βεντετισμούς ο Eno παραμένει ένας άνθρωπος ταγμένος στην αναζήτηση μιας προσωπικής μουσικής αλήθειας απαλλαγμένης από το άγχος της καθολικής επιτυχίας και του.
Και καταντάει αν όχι προβλέψιμο αλλά στα σίγουρα ύποπτο κάθε φορά που βγάζει νέο δίσκο ο Brian Eno όλοι εμείς οι μουσικογραφιάδες να το βάζουμε στα καλύτερα της εκάστοτε δισκογραφικής χρονιάς. Όμως πιστέψετε με δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς όχι επειδή πρόκειται για μια εμβληματική φιγούρα στο χώρο όχι μόνο της μουσικής αλλά και της σκέψης στον 20ο (και όπως αποδεικνύεται και στον 21ο) αιώνα αλλά επειδή κάθε φορά ο Άγγλος μας εκπλήσσει. Μας εκπλήσσει με την καθαρότητα των ηχητικών (αλλά και φιλοσοφικών του τελικά) επιλογών. Το ίδιο συμβαίνει και στο νέο του δίσκο, το The Ship που κυκλοφορεί στις 29 Απριλίου. Την ομότιτλη σύνθεση την έχουμε ακούσει εδώ και αρκετό καιρό όμως μόνο αν ακούσει κάποιος το σύνολο του δίσκου αντιλαμβάνεται το πλήρες του οράματος του σύνθετη.
Επιστρατεύοντας παλαιότερες τεχνικές κατάρτισης ήχων, την ίδια τη φωνή του μετά από χρόνια απουσία από τα μικρόφωνα των studio, την υποβλητική επίσης άρθρωση του (επίσης άγγλου) ηθοποιού Peter Serafinowicz, μια αναπάντεχη διασκευή σε τραγούδι των Velvets και όλα τα παραπάνω μέσα σε μία καθαρή συνέχεια των ambient δρόμων στους οποίους και επισκέφθηκε εκ νέου με το Lux του 2012 (το οποίο επίσης όπως και το The Ship έχει 4 συνθέσεις).
O Eno γενικότερα σε αυτό το δίσκο συγκολλά ηχητικές λογικές που υπάρχουν σε διαφορετικές στιγμές της solo πορείας του. Η σύνθεση τραγουδιών που απαντάται στους πρώτους δίσκους της δεκαετίας του 70, η συγκόλληση ποιητικού λόγου πάνω σε ηχοπεδία, η ambient και οι μεταγενέστερες δομές της όπως τις όρισε ο ίδιος, το ηλεκτρονικό drone ως υπόβαθρο.
Ο Eno είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που καταφέρνουν στον σημερινό ταχυγραφικό της τέχνης κόσμο να κερδίσουν ακρόαση του υλικού τους σε πραγματικές συνθήκες. Τουτέστιν όχι ως υπόστρωμα κάποιας άλλης νευρωτικής ενέργειας της καθημερινότητας αλλά ως ένα έργο που θέλει το δικό του χρόνο ακρόασης για να αναδειχθούν τα νοήματα και αρώματα του.
Και αυτή τη φορά είναι περισσότερο από ποτέ φανερή η φιλοσοφική διάθεση του Eno πάνω στην πορεία του ανθρωπου σε κοινωνικό επίπεδο. Όπως είπε και ο ίδιος σε πρόσφατες συνεντεύξεις του, οι σημερινές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες (αληθώς) ομοιάζουν με αυτές που προϋπήρχαν του Α Παγκοσμίου Πολέμου (και τον προκάλεσαν τελικά). Και αυτό είναι μόνο το εφαλτήριο έμπνευσης του. Η διύλιση ακόμα και της μικρότερης στιγμής της ζωής μας και η στεφάνωση της ως σημαντικότατη (ακριβώς επειδή εμπεριέχει τη δυνατότητα επιλογή και κατεύθυνσης) είναι ένα ζήτημα που κατά την προσωπική μου άποψη τίθεται ως βασικήκαι κεντρική ιδέα στο Πλοίο του Eno.
Δεν θα βρείτε στη φετινή χρονιά παραπάνω από πέντε πιο σημαντικούς δίσκους προς αγορά.