Η εννοιολογικοτητα της κυκλοφορίας, το άλλο σκέλος δηλαδή, εξετάστηκε περισσότερο αναφορικά με τη δυναμική του Άγγλου performer να βγάζει καλούς δίσκους εν έτη 2016 (πια) και ενώ βρίσκεται στο νούμερο 26 της δισκογραφίας του. Είναι όμως πραγματικά καλός δίσκος το Blackstar;

Η απάντηση είναι διττή. Τουτέστιν θα συμφωνήσω ότι όχι μόνο αξιοπρεπώς αλλά και με αυθεντική ρώμη ο Bowie παραδίδει ένα δίσκο ειλικρινή περί της οπτικής του αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν ανομοιογένειες στο περιεχόμενο. Αυτές δεν έχουν να κάνουν με το ύφος, εξάλλου ο δαιμόνιος Tony Visconti στην κονσόλα ποτέ δεν θα άφηνε εκτεθειμένο σε τέτοιο επίπεδο τον παλαιό συμπολεμιστή του, αλλά ούτε και στη μπάντα που συνοδεύει τον πρωταγωνιστή του Blackstar. Και αν με το The Next Day o Bowie κατάφερε να δώσει ένα δίσκο σφιχτό σε υλικό εδώ έδωσε 2 θαυμάσια τραγούδια που πολύ μας έλειψαν από το προαναφερθέν του 2013 δίσκο.

Το Tisa Pity She Wasa Whore  και το Blackstar είναι μικρά διαμάντια τα οποία έχουν αυτά τα στοιχεία που αγαπάμε στον Bowie, Παραισθητικά φωνητικά, διφορούμενης κατεύθυνσης στίχοι, απόκοσμοι και γοητευτικοί, συνθετήτες αναλογικοί, κιθάρες με ανατολίτικά πατήματα.

Ναι όντως, κάποιες συνθέσεις από το δίσκο δεν φτάνουν στο ύψος των προαναφερθέντων δυο συνθέσεων και παραμένουν σε ένα απλά αποδεκτό επίπεδο. Mid tempo συνέσεις με προσεγμένους όμως στίχους που κυλούν χωρίς ιδιαιτέρες εκπλήξεις.

Θετικό το πρόσημο; Αναμφίβολα. Ο Bowie μετά τις ατυχείς για πολλούς (και για τον υπογράφοντα) περιπέτειες του με τη σύγχρονη ρυθμολογία στις αρχές των 00sεπέστρεψε σε μια τραγουδοποιία που ενδύεται μια εσωτερικότητα που αρμόζει καις την ηλικία του αλλά καις το ύφος του. Το The Next Day που προηγήθηκε είχε μια σαφώς πιο straight rock πατίνα η οποία εδώ γλιστρά σε πιο 70s και Diamond Dogs πλατφόρμες.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε πολλούς Bowie σε αυτόν τον πλανήτη. Γι αυτό και τελικώς τιμούμε την προσπάθεια του να παραμείνει όχι απλά ενεργός αλλά και δυναμικός και χωρίς εκπτώσεις.