Και ακόμη ειδικότερα όταν δεν φαίνεται μέχρι τώρα να διεκδικεί για τον εαυτό του κανένα θώκο πνευματικού ανθρώπου, αρχιερέα της διαμαρτυρίας και αρχιεπίσκοπου της αναρχίας ώστε να υπερτονίζεται, να σχολιάζεται και να απασχολεί γενικευμένα η άποψή του... Το ότι άλλοι το διεκδικούν για αυτόν, (όπως και για πολλούς ακόμα) είναι σημάδι του δημοσιογραφοοπαδικοδιαδικτυακού κόσμου όπου ζούμε.  Και αυτό είναι και το «λάθος» του Μαραβέγια που θα αναφέρω στο τέλος του κειμένου...

Η αναζήτηση, επίσης,  του ιδιωτικού αισθήματος μέσα σε ένα πυρετώδες τοπίο επίσης, έχει εκφραστεί έξοχα καλλιτεχνικά πριν πολλά χρόνια από τον Μάνο Λοΐζο: «Πρώτη Μαΐου κι απ’ τη Βαστίλη/ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών/χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες/Ο Φρεδερίκο η Κατρίν και η Σιμόν» για να ανατρέψει το επαναστατικό κλίμα στο ρεφρέν: «Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος/τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος/πού ειν’ το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ/Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι/ κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά/ Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα/ κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά».

Άραγε είναι α-πολιτικ και ο Λοΐζος ο οποίος αναζητά μέσα στο τραγούδι το κορίτσι του και όχι τους «συντρόφους» του όπως συμβολιστικά και μεταφορικά -έτσι τουλάχιστον το ανέγνωσα εγώ-μιλά για το κορίτσι του και το παγκάκι ο Μαραβέγιας; Ή αντιπολιτικός λαϊκιστής ο Μπομπ Ντύλαν όταν γράφει στην αυτοβιογραφία του για την περίοδο  λίγο μετά το Γούντστοκ: 
«Δεν ξέρω τι ονειρευόταν ο υπόλοιπός κόσμος, εγώ πάντως ονειρευόμουν μια ζωή, εννιά με πέντε, ένα σπίτι σε μια γειτονιά με δέντρα, με ένα άσπρο ξύλινο φράχτη και ροζ τριαντάφυλλα στην πίσω αυλή. Κάτι τέτοιο θα ήταν ωραίο. Αυτό ήταν το βαθύτερο όνειρό μου». («Η ζωή μου», εκδ. Μεταίχμιο, σ. 154).  Χρειάζεται, άραγε, ταλαντόμετρο για να δικαιώνονται οι δυο πρώτοι και να καταδικάζεται ο Μαραβέγιας επειδή, δηλαδή, δεν είναι του ίδιου καλλιτεχνικού αναστήματος; Από πότε, δηλαδή, οι προσωπικές ανάγκες μετριούνται με την καλλιτεχνική απήχηση και έργο που έχει κάποιος;

Τρίτο παράδειγμα, ο Μάνος Χατζιδάκις: Δήλωνε στον Κωστα Ρεσβάνη, στο περιοδικό Ταχυδρόμος, μεσούσης της Χούντας: «την ελευθερία μου δεν την εξαρτώ από πολιτικά σχήματα, είμαι εσωτερικά ελεύθερος»... την ώρα που, μόλις δύο μήνες νωρίτερα (20/8/1973), η χούντα είχε προκηρύξει γενική αμνηστία των πολιτικών κρατουμένων και άρση του στρατιωτικού νόμου.
Δήλωνε επίσης: «δεν μ' ενδιαφέρει ούτε ο Παπαδόπουλος, ούτε κανείς άλλος, φτάνει να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου» και «Είμαι με ό,τι θετικό επιδιώκει μια κυβέρνηση και εναντίον κάθε αρνητικού. Άλλοι συμμαχούν με άλλου είδους κατεστημένα, που αλλοίμονό μας, αν έλθουν. Υπήρξα προσωπικός φίλος του Καραμανλή, όχι φίλος της ΕΡΕ. Δεν είμαι α-πολιτικός. Απλώς δεν είμαι «πολιτικός», με την έννοια πως δεν οχυρώνομαι πίσω από σχήματα για να υπάρξω σαν καλλιτέχνης. Ασχολούμαι με τα προβλήματα του καιρού μου, δεν είμαι πολιτικός της μόδας. Μένω στο επίπεδό μου, δηλαδή είμαι άνθρωπος που δεν πράττω εύκολα. Η πολιτικότητά μου δεν περιέχει συνθήματα» (από το κείμενο του Φώντα Τρούσα, περ. lifo, 18-11-2014). 

Πιθανόν αυτές οι δηλώσεις του Χατζιδάκι κατά αντιστοιχία με τις σημερινές εξελίξεις να γινόντουσαν ένα επίσης χλευαστικό viralσήμερα από τους χιλιάδες οξύθυμους υπερασπιστές του δικαιώματος στην άποψη... Το πιο πιθανόν όμως να γινόντουσαν δεκτές με σιωπή. Χατζιδάκις είναι αυτός, με τεράστιο έργο, έχει δικαίωμα στο λόγο. Ή  ακόμα και με χειροκροτήματα, αφού θα «διαβάζονταν» με φιλελεύθερο πνεύμα... Στην  περίπτωση του Μαραβέγια, η πυρά τον περιμένει αφού, εκτός των άλλων, είχε εκπομπή στη ΝΕΡΙΤ, στην οποία ως γνωστόν, πλέον,  έχουν παρελάσει δεκάδες καλλιτέχνες που υποστήριζαν το μη κλείσιμο της ΕΡΤ και στο όνομα των οποίων οι τηλεσχολιαστές πίνουν νερό...

Πού είναι, λοιπόν, το «λάθος» του Μαραβέγια, κατά τη γνώμη μου; Σε μια φράση του: «Αγαπημένε μου συνάνθρωπε [...] κι αφού μου ζητάς να πάρω θέση επίμονα». Εδώ, ο Μάνος Χατζιδάκις θα  έλεγε: «Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ». Και ο Μαραβέγιας έπεσε στην παγίδα της αν και illegal...

Το κείμενο που κοινοποίησε ο Κωστής Μαραβέγιας εδώ