Τι θα χάσετε; Σίγουρα όχι τον χρόνο σας ή τα χρήματά σας. Θα χάσετε μία σπουδαία ερμηνεύτρια που αγωνίζεται πάνω και κάτω, πριν και μετά, μπροστά και πίσω από τη σκηνή για να δώσει το ολόκληρο. Ποιο είναι τώρα αυτό το ολόκληρο; Και τι φιλοσοφίες είναι πάλι αυτές που μας λες;

Το ολόκληρο είναι αυτό που έχει μέσα της ανάγκη να μοιραστεί. Το ολόκληρο είναι ο σεβασμός που δείχνει στον ακροατή, στον θεατή, στον πελάτη. Το ολόκληρο που σου δίνει η Παπαγεωργίου είναι η πραγματική συγκίνηση, η πραγματική συνοδοιπορία. Είναι τα κομμάτια που σου προτείνει να ακούσεις. Φέτος, ας πούμε, παίζει την Γιαννούλα την Κουλουρού της Ματούλας Ζαμάνη, ένα ποντιακό, έναν ξεχασμένο Γιάννη Μαρκόπουλο… Αλλά και τα καινούρια της που υπογράφει ο Σταύρος Ρουμελιώτης: «Δεν σε είδα», «Αυτό που βλέπουν τα πουλιά», «Ο σπόρος».

Το ολόκληρο της Παπαγεωργίου είναι η χειρονομία να μοιραστεί με κραυγή αλλά χωρίς κραυγές, με φωνή αλλά χωρίς φωνές. Με πείσμα αλλά χωρίς σταριλίκι. 

To ολόκληρό της είναι ότι καμία εμφάνιση δεν είναι ίδια με την άλλη. Γιατί η Μαρία δεν γράφει τις ίδιες κασέτες κάφε φορά ακόμα κι αν έχουν τα ίδια τραγούδια. Χαράζει πλάκες γραμμοφώνου. 

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι έχει καταφέρει να το κάνει αυτό από την αρχή των εμφανίσεών της στον Σταυρό του Νότου, πριν από 6 χρόνια, και συνεχίζει! Η μία Δευτέρα έφερε την άλλη, ο ένας χρόνος τον άλλο, μέχρι που κυκλοφόρησε το live άλμπουμ «4 χρόνια Δευτέρα». Συνέχισε με τον Χρήστο Θηβαίο, τώρα ξανά μόνη της. Τα 4 χρόνια έγιναν αισίως 6 και το hastag #Δευτέρα_Μαρία είναι το σήμα κατατεθέν των μυημένων.

Επειδή όμως μόνος του δεν πάει κανείς μακριά. Η μπάντα της Μαρίας φέτος είναι η καλύτερη από κάθε χρονιά. Δείχνει πιο δεμένη, πιο γεμάτη, πιο δυναμική, πιο δυνατή. Δεν παίζουν για καμία ντιβάρα που τους θέλει ως χαλί, δεν τσατάρουν στο messenger όταν τραγουδάει, δεν ανυπομονούν να τελειώσει να πάρουν το μεροκάματο.

Μαζί της παίζουν: Μιχάλης Βρέττας: Βιολί,  Σοφία Ευκλείδου: Τσέλο, Ντίνος Μάνος: Κοντραμπάσο, Κρίτων Μπελλώνιας: Τύμπανα, Σταύρος Ρουμελιώτης: Κιθάρες, Χρήστος Τόλης: Πλήκτρα και ενορχηστρώσεις εγχόρδων: Σταύρος Ρουμελιώτης, ήχος: Σωτήρης Παπάκος, Φωτισμοί: Γιάννης Μπράτσης.

Η πορεία της Μαρίας είναι σταθερά ανοδική και καλλιτεχνικά και εμπορικά. Γνωρίζω πως κάποιοι το αμφισβήτησαν αυτό, την υποτίμησαν, υποβάθμισαν τη δύναμή της, το πείσμα και τη δουλειά της. Πάντα όμως και για τους περισσότερους δεν υπάρχουν αυτοί; Την απάντηση δεν την πήραν από την ίδια με τις εξαιρετικές της εμφανίσεις, την πήραν από τον κόσμο που κατακλύζει το club του Σταυρού και ήταν ηχηρή.  

Κι ενώ σκεφτόμουν κάτι ωραίες σπηλιές να πάνε να κρυφτούνε αυτοί που ράβουν στενά σακάκια στους σπουδαίους καλλιτέχνες (δεν ισχύει μόνο για τη Μαρία αυτό, ισχύει και για άλλους) διάβασα το κείμενο που έγραψε για την Παπαγεωργίου η σοβαρή συνάδελφος Χάρις Ποντίδα στο spirto.net και συμφωνώ απόλυτα με τη φράση:
«Τη Μαρία ή την ερωτεύεσαι ή δε σε αφορά καθόλου. Δεν έχει μέση λύση, δε θυμίζει κάτι, δε «μοιάζει με». Το ίδιο και η μουσική της».

* Το κείμενο αφιερώνεται στον Ψηλό που έγινε πατέρας και τις Δευτέρες είναι εκεί.