Με την είσοδο του Σεπτέμβρη και τον φθινοπωρινό γλυκόπικρο επαναπατρισμό στην πόλη η Nefeli Walking Undercover (κατά κόσμον Νεφέλη Λιούτα) μας παρουσιάζει την χειροποίητη οπτικοποίηση του πολυφωνικού της τραγουδιού «Της επιστροφής» από τον πιο πρόσφατο δίσκο της «1041ΑΚ (φάηντερς, κήπερς)» (δείτε το στο τέλος). Καταθέτοντας ευφάνταστα τις καθημερινές της εμπνεύσεις σε εξομολογητικά κείμενα και DIY stop motion videosαπό τα ταξίδια της η νεαρή τραγουδοποιός - που το 2011 διακρίθηκε με το πρώτο βραβείο σύνθεσης και βραβείο στίχου στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού του Ιδρύματος Ωνάση – διαλέγει για το MusicPaper.gr τα δέκα αγαπημένα της τραγούδια για δεύτερες φωνές στο πίσω κάθισμα.
«Αγαπώ τις δεύτερες φωνές. Τις αγαπώ ως ενήλικη, τις αγαπώ ως παιδί. Ίσως για αυτό στις ορχήστρες με γοητεύουν πιο πολύ τα δεύτερα βιολιά, ίσως κάπως έτσι και οι φωνές στα δικά μου τραγούδια μοιάζουν με δεύτερες ακόμα κι όταν είναι πρώτες. Οι δεύτερες είναι ευγενικές κα οργισμένες, εγκρατείς και παθιασμενες. Ξεσπάνε κι ύστερα σου γλυκομιλάνε και σου ψιθυρίζουν. Είναι κυρίες μα καταστρέφονται κιόλας. Κάνουν το μπλε τη μια ελεκτρίκ, την άλλη βεραμάν. Αυτό είναι για μένα οι δεύτερες και θα τις ουρλιάζω πάντα δυνατά από το πίσω κάθισμα, παρακαλώντας ο προορισμός να είναι όλο και πιο μακρυά.» μας λέει η ίδια.
Baka Beyond – Ohureo
Από τα cdτου περιοδικού «Audio» με επιλογές του Ζήλου. Ήμουν πολύ μικρή όταν ακούγαμε αυτό το τραγούδι στο αυτοκίνητο. Ακατανόητο κι εξωτικό. Οι κωδικές σημειογραφίες ήταν πως, το «αούρια» θα μπορούσε να μοιάζει με το αγγούρι αφού το αγγούρι είναι τόσο ωραίο και δροσερό και η τραγουδίστρια σίγουρα θα μοιάζει με την Κίμπερλι, την ροζ πάουερ ρέηντζερ από την τηλεόραση που είναι τόσο όμορφη. Η αντρική φωνή έμπαινε και τα έκανε ξαφνικά όλα σαν να είχαν μετακομίσει σε ένα άλλο στάδιο της ημέρας με άλλο φως, σαν πιο ζεστό. Καθισμένη εκεί στο πίσω κάθισμα προσπαθούσα να την αποκωδικοποιήσω για να την τραγουδήσω ολόκληρη κι έτσι αναχιεροσομιαναχουυυρια, ναδασχρονσμνιαξααα, αχουυυυριαα εν αχουυυρια.
Διονύσης Τσακνής – Εξουσία
Είχα μια φιλοσοφία ζωής (αμέ!) στο δημοτικό: είναι πιο ωραία όταν κοντά σε κάτι γεμάτο και χρωματιστό, έχεις κάτι μονότονο και μαύρο. Σε αυτό το κομμάτι δεν είχα καμία υπομονή για το κουπλέ, καμία εντελώς, συνεχόμενο, επαναλαμβανόμενο, χωρίς λυρισμό. Κάνοντας νευρικά πίσω μπρος μέχρι να μπουν οι γυναικάρες στο ρεφραίν και να φωνάξουν σεεεεε μια στροφήηηηη έχω βάαααλει δολώματαααα, ήξερα ότι η λύτρωση δεν θα ήταν ποτέ τόσο συνθέμελη αν τα πράγματα πριν δεν ήταν τόσο στατικά.
Νίκος Πορτοκάλογλου – Πού ήσουνα φως μου
Εδώ ήταν λίγο δύσκολα, καθώς η πρώτη ήταν πολύ τραγουδιστική αλλά υπήρχε εκείνη η απάντηση από τον Οδυσσέα Τσάκαλο που με λίγωνε και ήθελα πώς και πώς να την λέω. Επομένως, «πού ήσουνα φως μου / που η-πού ήσουνα τόσα χρόνια». Πουηπού.
Ivy – Keep Moving
Εδώ είμαι ενήλικη. Είμαι ενήλικη και κάθομαι μπροστά και είναι 2014 και φεύγω από τα Κύθηρα και δεν είμαι καθόλου μα καθόλου χαρούμενη, δεν ξέρω τι μου φταίει, ή και ξέρω, πάντως είμαι νευρική, θέλω και να γελάω, θέλω και να κλαίω, θα εκραγώ, θα εκραγώ, θα εκραγώ και ουρλιάζω σαν ιθαγενής με αυτό.
Lou Rhodes – All We Are
Προχωρημένο φθινόπωρο και κτελάδα, όχι αυτοκινητάδα, προς τη Ζάκυνθο. Δύο ολόκληρα άλμπουμ Lou Rhodes στο ριπίτ. Φωνές με τα βιολιά, όχι με τα λόγια, δεν είμαστε και τίποτα πρωτάρηδες.
Δημήτρης Ζερβουδάκης – Κλεισ' τα μάτια σου
Η φράση: πιες νερό και δάκρυ χύσε, «|μου έδωσε τις ανατριχίλες» που θα έλεγαν και οι φίλοι μου οι Άγγλοι, με αυτό το αλύχτικο ανεβοκατέβασμα στη νότα. Μου άρεσε να τραγουδάω την ίδια φωνή αλλά πιο ψηλά, προσπαθώντας να πλησιάσω σε προσέγγιση την ηχογράφηση για να νιώθω ότι έτσι είναι το τραγούδι, με μια ψιλούτσικη φωνή ακόμα. Ο βόμβος του αυτοκινήτου πάντα βοηθάει για να νιώθεις ότι η μίξη κι εσύ είστε ένα.
Μ83 – Skin Of The Night
Η φωνή μου είναι ψιλή. Είναι η φωνή που όταν κάναμε πρώτη φορά speakingστα αγγλικά και μας έβαλαν μετά να το ακούσουμε, ήθελα να κρυφτώ κάτω από το τραπέζι με το πόσο ψιλή είναι, είναι η φωνή που ο Πέτρος λέει στη Στέλλα «κάνε λίγο τη Νεφέλη». Παρά όλα αυτά, στο 80% των τραγουδιών που ανάμεσα σε όλα τα κοριτσόπουλα υπάρχει και ένας Βίκινγκ, θέλω να ταγουδάω τη φωνή του Βίκινγκ. Εμμονή; Αγώνας; Ψύχωση; Θηλυκός σκύλος που κάνει μπρος πίσω στο πόδι του αφεντικού του για επιβολή κύρους; Εδώ πολύ ωραία τα τραγουδάει η φίλη μας και θέλω και αυτήν να την κάνω έτσι αισθαντικά και φίνα, αλλά γκρεμίζετε το στομάχι μου και ο κόσμος όταν μπαίνει τούτος και λέει έτσι προστατευτικά και απελπισμένα, “all of her soft parts speak to me // shecouldbe” – μικρή παύση - “mine”.
Zbigniew Preisner - Van Den Budenmayer - Concerto In E Minor (SBI 152) Version 1902 // Από την ταινία: Η Διπλή Ζωή Της Βερόνικα
Ένα κοριτσάκι μικρό μικρό που ήθελε να τραγουδάει συνεχώς ένα τραγούδι μεγάλων.
Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας – Σήματα Μορς
Τα τραγούδια αυτών των αδερφών καθόρισαν όλη μου την προσέγγιση στο θέμα «φωνές». Τεχνικά, ίσως τίποτα από αυτά που γράφω δεν δείχνει να μοιάζει με τον τρόπο που στάθηκαν και τραγούδησαν αυτοί το κάθε τι δικό τους. Όμως αυτή η αρμονική ευφορία που μόνο μια τέτοια πλέξη συχνοτήτων μπορεί να σου εξορύξει από τα μέσα σου, είναι κάτι που μπήκε στο DNA μου σαν Σύνταγμα της Ελλάδος. Δεν ήξερα τι να πρωτοβάλω εδώ και για ώρες στεκόμουν πάνω από τις «Προσωπικές Οπτασίες» - κομμάτι πολύ προσωπικό για εμένα. Τα «Σήματα Μορς» όμως έχουν μια άλλη γλύκα, μια τρυφεράδα και ένα ουρλιαχτό και χάιδεμα μαζί εκεί που κλείνουν οι φωνές, τραγουδώντας αργά για μια δύσκολη, ενήλικη εφηβεία.
Pink Floyd – Shine On You Crazy Diamond
Και μιλώντας για καλλιτέχνες που άφησαν έναν αντίκτυπο στο πώς αντιλαμβανόμαστε τη μουσική, οι Pink Floyd ήταν για εμένα η πρώτη αποκάλυψη στο γυμνάσιο. Από παλιά υπήρχε ένα αιωρούμενο φως δικό τους μέσα στο σπίτι αλλά ήταν τότε στην πρώτη γυμνασίου που κάτι μέσα μου έκανε κρακ όταν άκουσα μόνη μου, προσωπικά, ήσυχα, με ακουστικά, στο σχολικό. Τότε ήθελα απελπισμένα να τραγουδήσω φωνάζοντας στο “shine on you crazy diamond” αλλά ήμουν πολύ ντροπαλή για να το κάνω. Έμεινε ένα φουρφούρισμα στο στομάχι και η συνειδητοποίηση ότι εκείνη τη στιγμή, με εκείνους τους στίχους, εκείνη τη μουσική, ανοίγεται μπροστά μου κάτι μαγικό, κάτι ιδανικό, κάτι που δεν τελειώνει.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τι έμεινε απ’ έξω:
The Rankin Family – Chi Mi Na Morbheanna
Κρίστη Στασινοπούλου – Εφημερίδες Χθεσινές
Low – (That's How You Sing) Amazing Grace